XII Ogólnopolski Konkurs Skrzypowy
im. St. Serwaczyńskiego, 3 – 7 września 2023 r.
Lista uczestników zakwalifikowanych do udziału w Konkursie
| Grupa Młodsza | Grupa Starsza |
| Natalia Dragan | Wiktoria Białostocka |
| Oliwia Gronowicz | Julia Błachuta |
| Joanna Habich | Krzysztof Dawidowicz |
| Michalina Kajdzik | Aleksandra Gawęda |
| Emilia Krzeszowiec | Paulina Golan |
| Marta Kubów | Artur Jaworski |
| Emilia Linka | Amelia Kasprzyk |
| Weronika Malinowska | Julia Kidoń |
| Katarzyna Repetska | Kamil Kociołek |
| Martyna Skuza | Kaya Kotarski |
| Julia Solarz | Małgorzata Kucharek |
| Zoja Syguda | Karolina Kuskowska |
| Oliwia Walczak | Piotr Lasota |
| Aleksander Żyła | Julia Loska |
| Igor Makarski | |
| Kamila Malczyk | |
| Karolina Podorska | |
| Daniel Rozmus | |
| Anastasiia Sereda | |
| Kacper Solarz | |
| Matylda Stasiak | |
| Sylwia Sulikowska | |
| Szymon Tadla | |
| Gaja Wilewska |
W skład Jury wchodzili wybitni pedagodzy skrzypiec z wielu Uczelni Muzycznych w Polsce,
często w przeszłości Laureaci m.in. Lubelskich Konkursów:
prof. Zakhar Bron – Przewodniczący Honorowy
prof. Roman Lasocki – Przewodniczący
prof. Marcin Baranowski – Wiceprzewodniczący
prof. Izabela Ceglińska
prof. Wojciech Koprowski
prof. Mieczysław Szlezer
regulamin Konkursu (do pobrania)
Karta zgłoszenia
Serwaczyński RODO
Laureaci konkursu
Laureaci grupa młodssza
Laureaci grupa starsza
OGÓLNOPOLSKI KONKURS SKRZYPCOWY
KONCERT LAUREATÓW – LUBLIN
Poprzednie edycje Konkursu
Zapraszamy do poznania historii oraz Laureatów poprzednich edycji Ogólnopolskiego Konkursu Młodych Skrzypków im. St. Serwaczyńskiego.
2011 r. – VIII edycja konkursu
Stanisław Serwaczyński – Patron Konkursu
Stanisław Serwaczyński (1791 – 1859) 
W 1791 r. urodził się w Lublinie skrzypek – wirtuoz, kompozytor, dyrygent i pedagog Stanisław Serwaczyński, syn Michała i Heleny z Pileckich. Początków gry na skrzypcach udzielał mu ojciec, na fortepianie Jan Barcicki. W latach 1799 – 1805 był uczniem miejscowej szkoły wydziałowej austriackiej. Póżniej doskonalił się w grze na skrzypcach u Gwadagniego, kapelmistrza orkiestry pułku huzarów w Kocku, oraz w Preszburgu (obecnie Bratysława), gdzie przez 3 lata był uczniem „znanego ze wszech miar hrabiego Quadangi”. W r. 1810 Serwaczyński opuścił Lublin i wyjechał na stałe do Lwowa, gdzie został członkiem orkiestry teatralnej. Wkrótce objął (po Karolu Lipińskim) stanowisko koncertmistrza tej orkiestry. W pierwszych dniach lipca 1816 r. odwiedził rodzinne miasto, gdzie dał dwa koncerty z udziałem orkiestry nowo założonego Tow. Przyjaciół Muzyki, którego dyrektorem artystycznym był wówczas Ludwik Romm. W kilkanaście lat później, przed planowanymi koncertami we Włoszech, w lutym 1830 r. grał w Lublinie z pianistą Józefem Levittem. Obu artystów przyjęto „z uniesieniem i zasłużonymi oklaskami”.
Po jego występie w Wenecji napisano m. in., Iż „nie słyszano tam nikogo po Paganinim, który by na tym trudnym instrumencie tak wybornie wykonywał dzieła muzyczne”. Wczesną jesienią 1831 r. artysta powrócił do Lwowa. Wkrótce jednak wyjechał do Wiednia, gdzie od sierpnia 1832 do kwietnia 1833 r. był koncertmistrzem orkiestry w „Josephstadt Theater”. Z kolei w latach 1833 1838 dyrygował orkiestrą Opery Budapeszteńskiej. Po rozwiązaniu kontraktu powrócił do Lwowa, gdzie objął analogiczne stanowisko.
W r. 1840 koncertował w Warszawie i Lublinie. Tu zabawił około 2 miesięcy; czas upływał mu na składaniu wizyt i koncertowaniu z miejscowymi muzykami, m. in. w znanym salonie dr Wieniawskich, których nader utalentowany syn Henryk został jego uczniem. W październiku 1841 r. Serwaczyński objął dyrygenturę kapeli wokalno-instrumentalnej w kościele oo. dominikanów we Lwowie. Jako pedagog wykształcił kilku wybitnych później skrzypków: wspomnianego już Henryka Wieniawskiego,
Józefa Joachima, Gustawa Friemana, Tytusa Jachimowskiego, Karola Kozłowskiego. Udzielał też lekcji gry na fortepianie, np. jego uczniem w Lublinie (1856) był Wincenty Jakubowski.
W latach 1847-1859 Serwaczyński mieszkał w Lublinie, gdzie był duszą życia muzycznego miasta. We własnej kamienicy (ul. Lubartowska 7) urządzał tzw. wieczory muzykalne, które „z jednej strony były żródłem wielu przyjemności, tak z drugiej niemałą przynosiły korzyść młodym talentom, w które nasz Lublin tak obfitował”.
W czerwcu 1859 r. córki zabrały go do Lwowa; 7 XI dał tu ostatni koncert z towarzyszeniem fortepianu Karola Mikulego, dyr. Lwowskiego Towarzystwa Muzycznego. Na krótko przed śmiercią przesłał list do Rady Gospodarczej Lubelskiego Towarzystwa Dobroczynności z oświadczeniem, iż zapisuje tej instytucji wszystkie swoje rzeczy pozostałe w Lublinie, aby „ubodzy mieli po nim pamiątkę”.
Zmarł 30 XI listopada 1859 we Lwowie. Pochowany został na cmentarzu Łyczakowskim